Elisabeth van de Drieënheid ( 1880-1906)

Vrij vroeg ervaart de kleine Elisabeth Catez, wanneer ze bidt, dat ze innerlijk geraakt wordt door Jezus. “Hij” begint te leven in haar diepste gedachten…zozeer zelfs dat ze er gaat van dromen alles prijs te geven aan de geliefde Aanwezige. Ze voelt hoe Jezus haar uitnodigt om alles te verlaten omwille van een leven van gebed. Het zal haar roeping worden. Zeven jaar moet ze nog wachten, tot ze eenentwintig is. In die jaren verinnerlijkt ze haar gebedsdroom: ze leert hoe je in alle omstandigheden God kan ontmoeten. Ze zal het blijven zeggen en schrijven aan haar vrienden.

Elisabeth, een aantrekkelijke jonge vrouw, krijgt huwelijksaanzoeken? Ze wijst ze af. Elisabeth gooit zich in het avontuur van het leven in een slotklooster. Het wordt de Karmel van Dijon in midden Frankrijk. Een toch wel merkwaardige stap. Want doorheen haar brieven leer je een jonge vrouw kennen die geniet van reizen. Ze weet cultuur te appreciëren. Muziek speelt een pertinente rol in haar leven. Toch kiest ze dus voor het strenge leven binnen de geslotenheid van een karmelklooster. Lang zal dat avontuur niet duren. Op zesentwintig jarige leeftijd is ze reeds aan de dood toe, aangetast door de toen ongeneeslijke ziekte van Addison. Ze sterft op 9 november 1906.In haar geschriften verheugt Elisabeth zich over de grootsheid en de schoonheid van haar roeping als karmelietes. Een vreugde die ze met iedereen wil delen.Het leven in de karmel is voor haar niets anders dan “de hemel op aarde”.

                                                    

“Dit is het geheim van de Karmel. Het leven van een karmelietes is een communie met God van de morgen tot de avond en van de avond tot de morgen. Als onze cellen en panden niet vol waren van Hem, o, wat zouden ze leeg zijn. Maar we zien Hem door alles heen. We dragen Hem in ons. Ons leven is een vooraf beleven van de hemel”.   

Elisabeth leeft “in Hem”. Altijd zoekt ze naar Gods aanwezigheid. Aan een vriendin omschrijft ze dit heel krachtig: “Wonen in Hem, dat is het leven van de Karmel”. Dit aanvoelen is de vrucht van haar levendige relatie met Christus. Ze ziet zichzelf als Maria-Magdalena, gezeten aan Jezus’ voeten. Ze wil een luisterende leerling van Jezus zijn.

“De karmelietes heeft dorst naar stilte om Hem te beluisteren, om steeds dieper door te dringen in zijn oneindige wezen. Ze is gelijk geworden aan Hem. Ze vindt Hem overal. Ze ziet Hem stralen door alles heen. Is dit niet de hemel op aarde?”Op haar kamer, tijdens het werk en tijdens de vele moeilijke momenten van haar ziek zijn, vindt Elisabeth haar kracht in de stilte.

Dit betekent niet dat ze geen “nacht” heeft doorgemaakt. Iets voor haar professie kende ze een periode van lijden, van angst, van twijfel… Ze mediteert over “het bruid van Christus worden”: “Een karmelietes is iemand die haar blik gericht heeft op de Gekruisigde. Ze heeft Hem zichzelf zien offeren aan de Vader voor de zielen. Onder dit grote visioen van Christus’ liefde keert ze zich naar binnen. Ze wil zich geven zoals Hij…op de berg van de Karmel in de stilte, in de eenzaamheid, in een gebed zonder einde…”. Die gedachte heeft bij haar niets te maken met een verlangen om te lijden. Het is integendeel een weg van liefde. Elisabeth weet immers van het leven te genieten. Verschillende van haar brieven maken dit duidelijk wanneer ze schrijft over haar jeugd, de vakanties, de ontmoetingen met vrienden. Diep in haar hart weet ze dat ze dit leven vaarwel moet zeggen om Jezus totaal te volgen. Door haar intrede in de Karmel weet Elisabeth dat ze zich in een structuur en een levensstijl engageert die haar de mogelijkheid biedt om op de uitnodiging van Jezus te antwoorden. Het leven dat ze kende loslaten was niet zo eenvoudig. Geleidelijk aan merk je echter hoe ze steeds meer thuis komt in het leven in Gods aanwezigheid. Tegelijk komt er een grote openheid naar andere mensen in haar leven.  Ze beseft dat doorheen het zusterlijk samenleven ze Christus laat leven en liefhebben in en dor haar. Zo kan Christus groeien in haar hart. Zijzelf moet verdwijnen om alleen nog “lof van zijn heerlijkheid” te zijn. Laudem gloriae.

                       

Haar geluk wil ze delen met haar vrienden. In haar brieven wijst ze voortdurend op de goddelijke inwoning in elk van ons. Meer dan eens schrijft ze dat God geen afstandelijke en verre God is, maar dat je hem kan vinden in de diepte van je hart. Elisabeth nodigt iedereen uit om samen met haar te leven vanuit die intimiteit met God. Karmelietes in een slotklooster of gewone mens in de wereld…voor Elisabeth delen we dezelfde roeping: God in ons laten groeien. Elisabeth heeft zich nooit van de wereld geïsoleerd. Ze probeert Gods aandacht te trekken naar de mensen met wie ze omgaat. Tegelijkertijd probeert ze doorheen haar band met familie en vrienden God lief te hebben.

Wie de geschriften van Elisabeth grondig leest ontdekt dat ze weet dat het niet altijd zo eenvoudig is om te leven in het bewustzijn van Gods aanwezigheid. Zeker niet voor mensen in de wereld. Daarom leeft ze ook zo intens mee met vreugde en verdriet van wie haar ter harte gaan. En telkens weer merk je dat er een voorwaarde is voor haar vriendschap en aandacht: ze moet geworteld zijn in Jezus Christus. Elisabeth maakt de opdracht van Jezus heel concreet: “Dit is mijn gebod, dat je elkaar liefhebt zoals Ik u heb liefgehad” (Jo 15, 12-14).

Uit “De hemel in het geloof”…

Een lof van Gods heerlijkheid is een ziel die in God verblijft.

Een lof van Gods heerlijkheid is een ziel die weet wat stilte is.

Een lof van Gods heerlijkheid is een ziel die naar God opkijkt.

Een lof van Gods heerlijkheid is een ziel die dank zegt.

Laten we in de hemel van onze ziel “een loflied zijn op de Drieëenheid”.

Eens zullen we binnengeleid worden in de eeuwige woning.

Daar zullen we zingen in de schoot van de oneindige Liefde.

God zal ons een nieuwe naam geven. Hoe zal die luiden?

“Laudem Gloriae”…

  • 18 juli 1880: geboorte van Elisabeth Catez
  • 1893: eerste prijs piano aan het conservatorium van Dijon
  • 1901: intrede in de Karmel van Dijon
  • 11 januari 1903: Elisabeth spreekt haar gloften uit
  • 1904: Elisabeth schrijft haar beroemde gebed: “O mijn God, Drieëenheid die ik aanbid”
  • 9 november 1906 sterft Elisabeth.
  • 1984: paus Johannes-Paulus II verklaart haar zalig

In de loop der jaren verschenen heel wat publicaties over Elisabeth van de Drieëenheid. Zowel in het Frans als in het Nederlands. (zie ook de website van carmelitana)