Broeder Rik Stessens overleden
+
Onze broeder Rik was in zijn jonge jaren een heel sportief man. Menig keer nam hij deel aan een of andere marathon die hij zonder veel problemen uitliep. Ook over de periode wanneer hij zijn legerdienst vervulde vertelde hij wel eens.
Hoe dan ook kreeg zijn leven zijn definitieve wending wanneer hij Gods uitnodiging ontdekte. Als “het suizen van de zachte bries” klonk diep in zijn hart het stille kleine geluid van een stem: “kom en volg Mij”. Het heeft alles veranderd want het leven van Henri Stessens kreeg zijn definitieve bestemming. Hij werd in de Vlaamse Karmel broeder Rik.
Priester worden was niet zijn roeping. Wel een leven van gebed en dienstbaarheid. Doorheen de jaren kon hij steeds meer de visie van Teresa van Avila beamen: “Mijn God, ik hoef niet naar de hemel te klimmen om met U te spreken en bij U mijn vreugde te vinden … Gij zijt diep in mij, ik draag U in mijn hart … ik heb me enkel stil te houden, mij niet te verwijderen van een zo hoge Gast. Als bij mijn broeder, mijn beste vriend, mag ik bij U vertoeven, U zeggen wat mij kwelt, U vragen mij te helpen”.
Vele mensen kennen hem als koster. Eerst in de kloosterkerk te Brugge, daarna vele jaren hier in onze kerk van Gent. Zijn werk was in de sacristie en in de kerk. Voor hem “werken dicht bij de Heer”, zoals hij me eens toevertrouwde.
In de avonduren was hij portier in ons klooster. Meestal ontving hij gasten op zijn minzame vriendelijke manier. Maar o wee wanneer hij naar zijn aanvoelen niet de nodige informatie had gekregen. Soms hebben gasten het dan mogen horen. Veel talen sprak hij niet, maar broeder Rik wist altijd wel een weg te vinden om tot een gesprek te komen: met vele mensen in de kerk, aan het onthaal, in de tuin, of gewoon ergens onderweg hier in Gent of tijdens zijn dagjes aan zee.
Maar vooral zocht hij de weg om met de Heer Jezus te spreken. Met persoonlijke woorden of in de stilte. In die dialoog met de Heer Jezus leerde broeder Rik christen worden. Leerde hij karmeliet worden. Voor hem was dat op God gericht zijn én op zijn medemensen. In de stilte groeide wat hij bij de apostel Paulus leerde – we hoorden het in de eerste lezing: medeleven, goedheid, nederigheid, zachtmoedigheid, geduld, verdraagzaamheid en vergeving. Zo kennen velen van jullie hem. Dat lezen we in de condoleance reacties die we deze dagen kregen. Broeder Rik: een vriendelijke en lachende man. Die luisterde naar wat je hem vertelde en … je gebed beloofde. Ik mag hier echt getuigen dat hij al het hem toevertrouwde meedroeg in zijn persoonlijk stille gebed.
Was onze broeder Rik dan een heilige? Sommige mensen zullen spontaan zeggen ‘ja’. Leefde je wat dichter met hem, dan leerde je ook zijn mindere kantjes kennen. Dat gaat zo wanneer je in een gemeenschap met elkaar samen leeft.
Onze broeder Rik wist het allemaal graag…tot het nieuwsgierige toe. Wanneer hij om een of ander zenuwachtig werd kon hij zich best ook wel kwaad maken. Orde houden, creativiteit of selecteren in wat je wel en niet kon vertellen … waren niet altijd zijn sterkste kanten. Ik zou bijna zeggen: gelukkig. Het toont dat broeder Rik een normale mens was. Met vele mooie kanten én ook de kleine kantjes.
Maar meer dan dat alles zal me vooral zijn Godsvertrouwen bijblijven. Hij vertelde er graag over…van medebroeder tot medebroeder, of met mensen die hij ontmoette. Het was zijn manier van ‘verkondigen’.
Zo kabbelde het leven van broeder Rik in alle eenvoud verder doorheen de jaren.
Goed twee jaar terug werd alles anders. Hij kreeg gezondheids-problemen … steeds meer werd hij in zijn fysieke mogelijkheden beperkter en beperkter. Het hart wilde niet meer mee met alle gevolgen van dien. Het bezorgde hem veel ongemakken. Vroeg je hem “Hoe is het nu Rik?” dan zegde hij wel eens “Het is lastig…maar het gaat wel. Ik draag het in verbondenheid met O.L.Heer”.
En dat was niet zomaar een vrome uitspraak. Het was echt. De korte gesprekjes die ik met hem had leerden me de binnenkant van broeder Rik kennen. Door de jaren heen heeft hij de raadgeving van Paulus ter harte genomen: “Zorg dat je vol bent van het woord van Christus.” Het staat ook centraal in onze leefregel van de Karmel: “dag en nacht de Wet/het woord van de Heer overwegen”.
Dat leven met het woord van Christus heeft broeder Rik gevormd, gemaakt tot de mooie mens die hij was. Iedereen die vooral die laatste jaren met hem in contact kwam heeft dit ervaren: broeder Rik leerde in de school van het lijden al wat hij zegde en al wat hij deed te doen namens de Heer Jezus.
Beste broeder Rik,
Jouw plats tussen ons in het gebedskoor bleef al langer leeg. Je had de kracht niet meer het samen met ons te doen. Maar je bleef een man van gebed. Je hebt jouw gebed steeds verbonden met het onze en met het gebed van de wereldkerk. Maar nu blijft ook je plaats aan tafel leeg. Je bent er gewoon niet meer. Dat is voor pater Lukas, pater Piet en voor mij toch wennen en stemt ons droevig.
Voor je familie zullen er geen telefoontjes meer komen, geen bezoeken meer in Mol of hier. Ook hier laat je verdriet achter.
Je vele vrienden … ze voelen de leegte ook.
Toch ben ik van één ding zeker: jij bent ook nu met ons allemaal verbonden. De dood brengt scheiding én verbindt op een nieuwe manier. Voor jou en voor ons is leven Christus. Straks vieren we Christus’ verrijzenis … in dat grote mysterie van ons geloof worden we allemaal nieuw, of we reeds gestorven zijn of nog leven hier op aarde.
Net voor ik deze homilie begon beluisterden we samen het ‘Pie Jesu’ van Fauré. In het latijn. Ik eindig mijn homilie met dezelfde tekst in het Nederlands … als een gebed … voor jou broeder Rik …
Heilige Jezus, Barmhartige Jezus
Barmhartige Jezus, Barmhartige Jezus
Die de zonden van de wereld wegneemt
Geef hem rust
Geef hem rust
Lam Gods, Lam Gods
Lam Gods, Lam Gods
Die de zonden van de wereld wegneemt
Geef hem rust
Geef hem rust
Eeuwige, eeuwige rust
