Gesprek P.Generaal en P.Jozef (delegaat Oekraïne)

Gepost door Paul op 06 maart 2022.

UCRAINA

Interview met pater Józef Kucharczyk OCD  (afgekort : JK)

door onze pater generaal, pater Miguel Márquez Calle OCD  (afgekort : MMC)

28 februari 2022

MMC: Hallo beste Józef. Zoals u weet, zijn wij allen zo intens bij u, zo dichtbij, zo in gemeenschap. Wij zijn begonnen met het doorgeven van wat nieuws en de kleine video's die u stuurt: de mensen zijn zo gevoelig, zo oplettend, dat we allemaal iets willen weten, we willen allemaal wat nieuws hebben, zodat we er zeker van kunnen zijn dat u allemaal in orde bent binnen de grenzen van het verschrikkelijke van de situatie en dat als er mensen zijn die niet in orde zijn, niemand van ons volledig in orde is.

Ik wilde u vragen mij eerst te beschrijven wat onze aanwezigheid is van Ongeschoeide Karmelieten en Karmelietessen in Oekraïne, de kloosters die we hebben en de aanwezigheid die we tot nu toe hadden.

JK: De Ongeschoeide Karmel is al sinds de zeventiende eeuw op Oekraïense bodem aanwezig, met een onderbreking tijdens het communisme en we zijn in 1991 teruggekeerd. Wij hebben 18 zusters in twee huizen, Kharkov en Kiev, de twee grootste steden van Oekraïne. De broeders zijn momenteel met 13, met twee broeders in opleiding. De broeders hebben drie huizen: in Kiev, Berdychiv en Gwozdawa.

MMC: Wat is de huidige situatie van onze aanwezigheid? Ik denk dat de karmelietessen uit Kharkiv vertrokken zijn, en er al in geslaagd zijn de Oekraïense grens over te steken naar Slowakije, met de bedoeling Polen te bereiken. Sommige zusters uit Kiev hebben daar gelogeerd. Vertel ons over de situatie nu: zijn de broeders in Kiev? Hebben degenen in Berdychiv het verzoek van de burgemeester ingewilligd om te blijven en te helpen, en dat ons huis een soort bunker is waar degenen die mogelijk vluchtelingen zijn, aanwezig kunnen zijn?

JK: Op dit moment, maandag 28 februari, zijn alleen de 4 zusters uit Kiev in Oekraïne gebleven. De Kharkiv gemeenschap is vertrokken in deze moeilijke tijd. Ze zijn al veilig in Slowakije in een van onze kloosters. Ik ben bij de Zusters Karmelietessen van Kiev. Het gaat goed met ons, we zijn aan het bidden. We wonen in een deel van de stad waar we de beschietingen van veraf kunnen voelen. Elke dag, elke nacht horen we de beschietingen, maar in de verte.

Pater Marco is in onze communiteit en parochie in Kiev, ongeveer een kwartiertje rijden van ons vandaan. Hij is ook in orde. Hij is nu alleen, omdat mensen niet kunnen deelnemen aan de Eucharistie. Hij doet veel online, zoals de rozenkrans, nachtelijke aanbidding of de eucharistie. Veel mensen uit zijn parochie maken gebruik van deze tijd van gebed met hem.

Er zijn ook twee kloosters ver weg, bijna twee uur rijden van Kiev. In Berdychiv, een klooster en nationaal heiligdom: daar hebben de paters een andere situatie en maken een bunker in de kerk klaar voor de mensen. Nu al worden de waarschuwingssignalen gehoord en bij elk signaal komen de mensen naar ons klooster om te schuilen voor de beschietingen. Elke keer komen er 150-200 mensen om te schuilen.

Ons derde kleine huis ligt in de buurt van een bos in Gwozdawa. De paters hebben een kleine parochie van 150 mensen die daar ook bidden en wachten.

Onze aanwezigheid hier in Oekraïne is belangrijk voor de mensen om deze veiligheid te voelen: geestelijke veiligheid omdat wij priesters en zusters bij hen zijn, hier. Vandaag bijvoorbeeld belde een jong meisje mij op met de vraag: "Pater, om drie uur verenigen wij ons allen in gebed om barmhartigheid te vragen voor Oekraïne". Elke dag en elke nacht zijn er initiatieven van de mensen of van de broeders en zusters om zich te verenigen in gebed. Dit is heel belangrijk voor de mensen en voor ons. Maar praktische, echte hulp is ook belangrijk. Hier doet de Kerk van alles, niet alleen bidden, maar ook werken. Zo zijn we nu met de hulp van broeders en zusters uit de hele wereld, met het geld dat we van mensen uit de hele wereld ontvangen, in Polen bezig met de voorbereidingen om medicijnen te kopen voor het ziekenhuis in Kiev (heel dicht bij ons klooster) en voor het ziekenhuis in Berdychiv (ook dicht bij ons klooster).  Geneesmiddelen zijn nu het meest nodig in Oekraïne.

Een andere mogelijkheid voor priesters om Oekraïne nu te helpen is de Oekraïeners in contact te brengen met hen die uit de hele wereld willen helpen. Wij, priesters, komen in contact met veel mensen: in Oekraïne kennen we regeringsleden, medisch personeel, zeer arme en zeer rijke mensen, mensen met verschillende talenten, mensen die een auto hebben en naar de grens kunnen komen; in de wereld en Europa kennen we ook mensen die willen helpen. Zodat we hen die hulp nodig hebben kunnen verbinden met hen die willen helpen. Vandaag bijvoorbeeld zei pater Maximiliaan dat een Poolse vriend de mogelijkheid heeft om 3 auto's voor de brandweer door te geven met alles wat ze nodig hebben voor hun werk, en hij vraagt ons: "Waar heb je het nodig, hoe kunnen we het doorgeven?" Het is onze plicht om contact te leggen met de brandweermannen hier in Berdychiv en Kiev, met de mensen die we kennen, om hen te vertellen: "Wij hebben 3 auto's voor u. Wilt u ze hebben? Hoe kunnen we dit geschenk aan u doorgeven?" ... Dus, op vele manieren kunnen we Oekraïne helpen, vooral met medicijnen.

MMC: Wat is je gevoel op dit moment, wat is je gevoel vanuit gebed, vanuit geloof, vanuit wat je op dit moment meemaakt? Wat voel je bij de zusters, welke houding, welk vertrouwen of welke angst?

JK: Ik heb het gevoel dat ik deelneem aan twee oorlogen: de eerste is de fysieke, militaire oorlog, met bombardementen, met angst, lijden, dood; de andere oorlog, die ook echt is, is de geestelijke oorlog. Hier, in deze tweede oorlog, ... oorlog van het gebed, oorlog van de rozenkrans... staan wij, de broeders en zusters Karmelietessen, de priesters en de christengelovigen, in de frontlinie. Wij strijden tegen de duivel, wij strijden in de naam van de Heer, wij strijden opnieuw op Golgotha, wij strijden en wachten op de vrede van de verrezen Heer. Dit voel ik: geestelijke oorlogsvoering!  Ik voel me niet als een held. De zusters Karmelietessen voelen zich geen heldinnen. De priesters en de gelovigen voelen zich geen helden, maar we vechten echt met de duivel! Dit is ons gevoel aan iedereen.

MMC: Wat vraagt u van ons en wat vragen de zusters van ons, wat verwachten zij van ons, van de hele wereld? Wat verwacht Oekraïne van ons? En wat je ook wilt, geef commentaar op welke manier en op welke manier je wilt.

JK: Bovenal verwachten wij uw deelname aan de geestelijke oorlog. In militaire oorlogvoering kunnen we niet allemaal meedoen, maar in geestelijke oorlogvoering wel. De gelovigen nemen deel met de rozenkrans in de hand, met de heilige communie tijdens de eucharistieviering. Dit is een grote steun voor ons en we voelen ze. Vanmorgen ontving ik per SMS het getuigenis van een soldaat die zei dat wij soms niet weten op welke wijze of wie ons helpt om niet te sterven. De strijd in Berdychiv en Kiev is soms erg moeilijk, maar ze voelen dat een hand (we weten wiens hand het is...), die hand helpt hen te overleven. Ons gebed is heel, heel belangrijk!

Materiële steun is ook zeer belangrijk voor ons. Deze steun is voor de meest behoeftige mensen op dit moment. De Kerk, alle bisschoppen, alle ordes, ook wij Karmelieten, organiseren steun voor de mensen in nood. Zo zamelen nu al onze kloosters in Polen medicijnen in voor mensen, voor twee ziekenhuizen in Berdychiv en Kiev. Alle mogelijke materiële hulp is welkom als je wilt helpen.

MMC: Ik stuur je mijn warme omhelzing, mijn omhelzing als broer, als vader, en ook bewonderend en verwelkomend en dankend voor je toewijding. We kijken allemaal toe, en zoals ik al zei in de boodschap die ik aan de Orde heb gestuurd aan ons allen in Oekraïne: het is geen poëzie, het is ook geen mooi ding, want het is een echt drama en het brengt absoluut een revolutie teweeg in onze wereld, deze situatie die is gecreëerd.

Ik stuur je een dikke knuffel, lieve Józef.