Homilie bij de sluiting van de Karmel te Blankenberge. 03/11/2019

Gepost door Paul op 05 november 2019.

Voorganger                       Mgr Lode aerts, bisschop van Brugge

Predikant                            P.Paul De Bois OCD, provinciaal Vlaamse Karmel

 

+

 

Monseigneur,

Lieve zusters,

Vrienden van de Blankenbergse karmel,

 

Aan de ene kant heeft deze viering iets feestelijks: de bisschop gaat voor, de zusters zijn er allemaal, zelfs vanuit andere Karmels, er zijn paters karmelieten, familie en zovelen die op de één of andere manier verbonden zijn geraakt met deze gemeenschap. Aan de andere kant stemt deze viering me ook nadenkelijk… ja zelfs een beetje treurig ook wel.

Lang geleden al droomde Mgr Waffelaert, toenmalige bisschop van Brugge, over een biddende gemeenschap aan de kust. Zo kwam het eerste kleine groepje karmelietessen hier in Blankenberge aanwaaien. We schrijven 1931. Dus is deze Karmel een relatief ‘jonge stichting’. Maar wel met een bewogen geschiedenis. De oorlogsjaren gingen niet ongemerkt voorbij en brachten het gebouw grote schade toe. Uiteindelijk was alles opnieuw in orde in 1948.


Zelf leerde ik deze Karmel ergens eind de jaren zestig, begin jaren zeventig kennen. We kwamen hier in Blankenberge met ons gezin elk jaar in juli een maand naar zee. En ’s morgens toen het hondje moest uitgelaten worden, maakte ik telkens een grote wandeling met hem. Bijna elke morgen kwamen we hier voorbij. Ik kwam soms wel eens in de kapel, maar zusters zag ik nooit. Dat kwam pas jaren later als theologiestudent en we vanuit Brugge bij de zusters op bezoek gingen. Ik geloof dat ik als jonge pater hier ook wel enkele conferenties gegeven heb.

 

Geleidelijk aan werd ik ook wat meer vertrouwd met het leven dat zich aan de andere kant van de hoge kloostermuur afspeelde. En … ik zag de gemeenschap kleiner worden en ouder.

 

Plots waren er opnieuw zichtbaar voor iedereen grote veranderingen - bouwwerken. Langs de straat werd de tuinmuur gesloopt, een enorme put werd gegraven... stukjes kloostergebouw verdwenen. Ramen werden open gekapt en met hout dichtgetimmerd.

De zusters hadden besloten het té grote kloosterdomein te verkopen, kleiner en praktischer te gaan wonen. Wel met het verlangen in Blankenberge te blijven “als biddende gemeenschap aan de kust”. Maar … in de put begon onkruid te groeien… aan het klooster gebeurde ook niets meer… niets veranderde nog en dat bleef helaas gewoon veel te lang zo om goed te zijn. De mensen van Blankenberge begonnen er over te spreken. Ik kreeg ook wel enkele boze mails. En jullie zusters begonnen wat vertwijfeld te raken. De onzekerheid nam toe, ook bij jullie priorin zr Christianne zg. Jullie bleven hopen … het zou uiteindelijk wel allemaal goed komen. Tot zr Christianne stierf en jullie ontredderd achter bleven.

Ondertussen wonen jullie al enkele maanden in het “vernieuwde voorhuis” … maar dat nieuwe klooster geraakt maar niet afgewerkt. Steeds duidelijker kwam de vraag bij jullie op: “moeten we hier blijven? Het gaat onze draagkracht te boven. Moeten we geen fundamenteler beslissing nemen?”  Die kwam er na gebed en overleg. Mee dankzij de steun en bemoediging die jullie kregen van zr Mieke en zr Marie Roos. Ook pater Carlos, zr Therese en ikzelf probeerden jullie tot de juiste onderscheiding te laten komen. Heel rustig maar vastbesloten hebben jullie dan de belangrijke beslissing genomen: verhuizen naar het kloosterrustoord Vogelzang. Een emotionele en pijnlijke beslissing…maar een heel juiste.

 

Veel is niet uitgekomen zoals jullie gehoopt hadden. De voorbije jaren waren zeker niet de gemakkelijkste. Soms was jullie geduld, jullie draagkracht en hoop zoek. Maar dan konden jullie weer rekenen op de steun, de raad en de menselijke bezorgdheid van zovelen. Ik wil daarbij ook zr Carmela uit de Karmel van Vilvoorde noemen.

Weet je, ik heb jullie eigenlijk al die tijd ook bewonderd: want te midden van al die zorgen en moeilijkheden hebben jullie geprobeerd om trouw te blijven aan de Heer. Zelfs al had het iets van “kamperen in eigen klooster”. Je wist: midden dit alles “ontfermt de Heer zich over ons …komt zijn Geest altijd weer over ons”, zoals we hoorden in de eerste lezing. Dit was lang niet altijd eenvoudig. Maar de biddende gemeenschap aan de kust zijn jullie tot op vandaag gebleven.

 

“Dag en nacht zal je luisteren naar Gods Woord en het overwegen” , is de centrale gedachte uit onze kloosterregel. Het is de oproep om meer en meer helemaal verbonden met Jezus en met de Vader te leven.

Misschien heb je die laatste jaren wel  eens op een verloren moment gedacht: “Jezus, zie ons hier nu!” Misschien zijn jullie net als Zacheüs in de vijgenboom moeten kruipen. Allez, spreekwoordelijk dan he! Maar je weet waarom Zacheüs in die boom is geklommen: “Hij wilde Jezus zien”. Hij heeft Jezus gezien en Jezus heeft hem gezien. Hij heeft Zacheüs zelfs toegesproken en hoe … “Ik moet vandaag in uw huis te gast zijn”. De ontmoeting tussen Jezus en Zacheüs maakte van deze laatste een ander mens. Een beter mens.

 

Lieve zrs Benedicta, Bernadette, Marie-Thérèse, Marie-Pia, Angèle en Myriam… In Vogelzang staan veel mooie bomen. Ik ga jullie niet aanmoedigen om er in te kruipen, want dat komt niet goed. Maar doorheen de jaren levend in de Karmel, weten jullie: ge moet niet in een boom kruipen om Jezus te zien. Je moet het alleen maar stil maken en naar je hart gaan om Jezus te vinden. Daar zijn jullie karmelietessen zo intens met Christus samen…en die ontmoeting maakt jullie hart ruim voor alle mensen. Dat is de reden waarom al die voorbije jaren zovele mensen de weg naar dit klooster hebben gevonden. “Omdat Hij, Jezus, zichtbaar is geworden in jullie”, schrijft Paulus. Doorheen alles wat het leven met zich heeft gebracht is voor veel mensen duidelijk geworden wat zich achter deze kloostermuren heeft afgespeeld: een gemeenschap van karmelietessen die voor alles de Heer Jezus Christus heeft geprezen, zusters die telkens weer ook dat luisterend oor hadden, dat eenvoudige bemoedigende woordje wisten te spreken. Meer mensen dan jullie wellicht beseffen hebben daarin opnieuw levensmoed gevonden.

 

Straks, binnen enkele dagen trekken jullie hier de deur dicht. Dat zal emotioneel én bevrijdend tegelijk zijn. Jullie weten: de Karmel is geen plek op de eerste plaats. Geen kloostergebouw waar je aan vast hangt. De Karmel is die open ruimte waar je plaats maakt voor en wacht op die momenten waarop de Heer jullie rakelings nabij komt.

 

Goede zusters,

Ik heb een wens voor jullie. Jullie zijn niet meer van de jongsten. Al heb ik ontdekt dat je met zijn allen je woordje nog met kracht weet te spreken.

Goede zusters bejaard en toch nog vol dynamiek om “aan iets nieuws” te beginnen. Ik wens jullie daarom creatieve trouw. Blijf staan in die schitterende traditie van de Karmel. Het is ons leven! Maar sta in die traditie zonder kramp. Ik wens jullie dus ook die open blik die het wonder van alles wat bestaat nog kan zien, want al wat bestaat is van God en Hij is aanwezig in alles wat bestaat. Of het nu hier is of straks in Vogelzang: “God alleen volstaat”, is de raad van Teresa de Jesus-van Avila. Je hebt Hem jarenlang hier gevonden, je zal Hem ook daar in jullie nieuwe woonplek vinden.

 

Met Paulus vraag ik: “Dat Hij, God,  jullie zijn kracht zal geven”.

De kracht om te leven voor Gods aanschijn. En dan is het goed. Staande voor Gods aanschijn zijn we gelukkige mensen; worden we boodschappers van Gods liefde, worden we boodschappers van zijn vreugde …

Het is van ganser harte mijn wens voor elk van jullie, zusters.

 

 

 

Paul De Bois OCD