Homilie bij uitvaart P.Leo Debacker OCD

Gepost door Paul op 31 oktober 2019.

HOMILIE  UITVAART PATER LEO DEBACKER

KLOOSTERKERK GENT   ZATERDAG 26 OKTOBER 2019

 

+

Beste medebroeders, familie en vrienden,

Er is iemand gestorven met wie we verbonden zijn want P.Leo is familie, want P.Leo was je collega of leraar, want P.Leo is onze medebroeder. Dat maakt ons vandaag stil. We zijn hier samen rond zijn dode lichaam. Het stille teken dat het leven van onze medebroeder hier op aarde definitief voorbij is. Het blijft iets waar we het menselijk gezien moeilijk mee hebben. Het is goed om dan samen even wat herinneringen te delen.

Pater Leo, Michel, groeide op in Wervik en kende een gewone jeugd. Gewoon…en toch: Jezus kwam heel duidelijk op zijn levensweg. Het heeft de jonge man doen kiezen voor een leven als karmeliet. Voor een leven van proberen de Heer Jezus te ontmoeten. In momenten van alleen zijn, van gebed, maar ook van proberen met de Heer verbonden te blijven doorheen de dagdagelijkse inzet voor mensen rondom je.

 

De vele getuigenissen die we mochten ontvangen spreken van de grote inzet van P.Leo voor generaties leerlingen van het Sint-Albertuscollege te Haasrode. Ik citeer uit één getuigenis van een oud leerling: “Een groot mens…als priester een voorbeeld, een warm hart en een creatieve duizendpoot…zo zal ik hem altijd herinneren.”

 

Grote dienstbaarheid ook naar de collega’s. Alle getuigenissen, en het zijn er vele, spreken daarover. Ook hier sprokkel ik graag wat gedachten samen. Een positief en goedgehumeurd man. Met en lach op het gezicht loopt hij wat gejaagd door de kloostergang met stapels papieren beladen voor kopies en drukwerk, steeds vlug en perfect verzorgd afgeleverd bij een collega-leraar. Een enthousiast leraar die de jongens van het eerste jaar, zijn baasjes of kloefkes, latijn bijbracht…met vertaalde Asterixboekjes en de nodige trukjes voor de grammatica.

Toen ook meisjes-leerlingen de klassen mee kwamen bevolken had P.Leo daar eerst de nodige vragen bij. Maar al vlug herkende hij de positieve invloed ervan.

Secretaris, boekhouder, verkoper in zijn winkeltje…alles wat hij deed gebeurde met de nodige precisie en aandacht voor detail. Half werk was aan hem niet besteed.

Een goede werking van het college, het welzijn van zijn collega’s, daar vond P.Leo zijn vreugde en voldoening in. Ik zou zo nog wel even kunnen doorgaan…al die waarderende verhalen…ze maken me stil en dankbaar: zo’n gedrevenheid, zo’n inzet…allemaal met de grootste vanzelfsprekendheid die niets terug verlangde dan zijn omgeving gelukkig zien. Alles gewoon op zijn tijd en…met aandacht voor de persoonlijke omstandigheden van elke leerling of collega.

 

Tussen al die bedrijvigheid door bleef zijn interesse voor zijn familie overeind. Soms ook met de uitnodiging tijdens de grote vakantie enkele dagen bij hem te zijn in Haasrode.

In alle stilte en eenvoud verdiepte ook de band met Jezus Christus. Aan vele kleine dingen mochten we dat merken: bij de keuze van heel verschillende gebeden aan het begin van een lesdag…maar ook in zijn gedrevenheid om de karmel spiritualiteit in het collegegebeuren niet verloren te laten gaan.

Bij alles wat ik hier verteld heb maakte P.Leo zich niet bezorgd – zoals Jezus’ leerlingen wel deden - over wie nu wel de grootste en belangrijkste was. Hij kende Jezus’ overtuiging: wie de grootste wil zijn, moet dienaar zijn en wie zich zo inzet voor gelijk welke medemens, ja …die neemt Jezus op … zo iemand is verbonden, zegt Jezus zelf, met God de Vader.

 

Ook lijden, pijn en onbegrip zijn P.Leo niet gespaard gebleven. Van een dynamische kloostergemeenschap moest P.Leo leren leven met een steeds kleiner wordende gemeenschap. Tot het moment kwam van de onvermijdelijke opheffing van het klooster verbonden aan het college. Ik kan de pijn van P.Leo alleen maar vermoeden. Weg uit Haasrode heeft hem getekend. Weg uit de vertrouwde omgeving, weg van het college waarmee hij doorheen de jaren zo vergroeid was. Gelukkig heeft hij in het kloosterrustoord Sint Jan, van de Broeders van Liefde in Zelzate een nieuwe thuis gevonden. Maar het loslaten van Haasrode bracht hem toch uit zijn emotionele evenwicht. Van dan af wisselden momenten van grote blijdschap en vreugde zich af met momenten van zich tekort gedaan voelen.

Desondanks probeerde P.Leo zich ook daar dienstbaar te maken. Hij ging heel lang voor in goed voorbereide vieringen. Aan zijn homiliën werkte hij heel hard. In de omgang met medebewoners was hij geenszins een onopvallende figuur en dat in alle betekenissen van het woord.

Volop ging hij op in zijn passie voor astronomie en ruimtevaart. Een ongelooflijke verzameling uitgelezen postzegels over ruimtevaart kreeg hij samen.

 

De laatste dagen, wakend bij zijn ziekbed, zag ik ook nog iets anders: zijn brevier…de lintjes netjes bij het getijdengebed van zijn min of meer laatste goede dag. Ook dit maakte me stil. Ook dit is P.Leo: de man die in gebed verbonden was met al wie hem lief waren en met de hele wereldkerk.

 

Tenslotte hou ik er aan om heel uitdrukkelijk, in persoonlijke naam, in naam van de familie en mijn medebroeders Br. Luc Lemmens en Mevr Lies Van Kerckhove en hun ploeg verpleging en verzorging én zeker ook de medebewoners van rustoord St Jan te bedanken voor de goede zorg en de vele bezoekjes aan P.Leo. Meer dan wie ook waren jullie die laatste jaren zijn tochtgenoten in vreugde en verdriet. Uit de grond van mijn hart: dankjewel!

Goede pater Leo, dikwijls was je hart onrustig, tot het telkens weer rust kon vinden bij God zelf. Ik weet wel zeker dat maandag laatst Jezus heel stilletjes naar je toegekomen is en tot jou gesproken heeft: “Kom binnen, goede en trouwe dienaar”. Prediker schreef in de eerste lezing “God heeft de mensen een besef van de eeuwigheid gegeven en een diep ontzag voor Hem”. P.Leo, met jouw vorsende ingesteldheid heb je – je boekenplank getuigt ook daarvan – geprobeerd iets van dat geheim van God op het spoor te komen. Wellicht heb ook jij momenten gekend waarop je besefte: “hier is God me rakelings nabij gekomen”. Vandaag is de sluier weg en zie je God van aangezicht tot aangezicht. Gods liefde heeft je nu helemaal nieuw gemaakt en voltooid.

De tijd van geboren worden, de tijd van opbouwen, van huilen en lachen, van zwijgen en spreken…het is allemaal voorbij.

Dwars doorheen dat alles is voor jou nu “de nieuwe tijd aangebroken” de tijd waarin je mag delen in Gods mateloze liefde en vreugde.

P.Leo … rust in vrede en vreugde bij de Heer en vergeet niet één van ons.

 

 

 

P.Paul De Bois OCD

Provinciaal