HOMILIE UITVAART P.HUGO DE WAEY OCD

HOMILIE UITVAART PATER HUGO DE WAEY

Karmelietenkerk    Brugge    17.08.2019

+

Er zijn vele soorten van mensen. Sommigen, zo vertelt Paulus, zijn boodschappers van God, anderen zijn profeten, nog anderen evangelisten of leraars en herders. Al die kwaliteiten zijn er om gelovigen te helpen om Christus steeds beter te leren kennen.

Wanneer ik aan pater Hugo denk, dan geloof ik niet dat ik hem ooit één keer heb horen preken. Dat was niet zijn gave. Toch is ook hij ons tijdens zijn leven voorgegaan met een groot geloof. Niet opvallend, eerder wat op de achtergrond heeft pater Hugo vele mensen laten delen in de zoektocht naar de Heer Jezus.

Ontelbaar vele uren en vooral met een groot geduld en luisterbereidheid heeft hij mensen ontvangen in de spreekkamer. Hun zorgen en verdriet, hun vreugde wellicht ook hebben mensen aan pater Hugo toevertrouwd. Met geduld en met zachte aanwijzingen heeft hij telkens weer doorverwezen naar Jezus zelf. En heeft hij in het sacrament van de biecht Gods barmhartigheid bemiddeld.  Hoe zwaar de zorgen ook drukten, hoe groot het verdriet ook was bij het binnenkomen, altijd weer gingen mensen getroost bij pater Hugo weg.

Ons zijn medebroeders, vertelde hij daar niet veel over. Maar ieder van ons heeft het gemerkt…al die tijd in de spreekkamer, beschikbaar voor mensen. En ik ben er heel zeker van dat hij dat kon volhouden omdat in zijn hart dan telkens Jezus’ uitspraak opleefde: “Wat je aan de minsten der mensen hebt gedaan, heb je aan mij gedaan”.

In de eerste lezing hebben we gehoord hoe god tegen Jesaja zegt: “vrees niet, want Ik heb je bij naam geroepen. Ik ben met u”. Toen ik zelf nog theologie student was, hier in dit klooster, kreeg pater Hugo te maken met kanker. En hoe! Voor ons studenten was hem zien lijden en strijden om te overleven heel confronterend. Hoe groot zijn ellende bij momenten toen was, toch bleef hij geïnteresseerd in onze studies…echt veel klagen deed hij niet. Ik kan me voorstellen dat hij zich in momenten van vertwijfeling heeft moeten vastklampen aan die belofte van God uit de eerste lezing. “Jij gaat niet ten onder, want je bent kostbaar in mijn ogen”. Gelukkig, na veel miserie keerde het tij en pater Hugo genas en kon langzaam aan zijn plaats en taak in de gemeenschap weer opnemen.

Jaren lang was hij hier in de gemeenschap econoom en boekhouder. In die functie was hij ook belast met het restauratiedossier van het kloostergebouw. Een hele opgave. Hij nam ze op zich met een grote ijver.

Een aantal jaren was hij ook ‘gastenpater voor de bezoekers van de kluizen’. Hoeveel mensen hebben ook in deze context op zijn belangstelling kunnen rekenen, op een vriendelijk woord en een bemoediging. Dikwijls ook in een dieper gaand geestelijk gesprek of biechtgesprek.

Maar soms ging hij ook wel eens zijn eigen weg, volgde hij zijn eigen inzichten. Dat kon dan wel eens tot spanning leiden in de gemeenschap…of met de een of de andere medebroeder. En al kennen we pater Hugo als een minzaam man, hij kon zijn standpunten ook met klem verdedigen.

Zo verstreken de jaren: in werkzaamheid, in samen bidden met de medebroeders, in het vieren van de eucharistie.

Pater Hugo werd ouder…en de gezondheidsproblemen kwamen opnieuw de kop opsteken: hartproblemen, diabetes, knieën die niet meer mee wilden, nierdialyse. De mobiliteit van pater Hugo werd steeds minder…en dus zagen we hem rondrijden met zijn electrische rolstoel. Iets wat aanvankelijk niet zo eenvoudig was. Het duurde even voor hij die techniek beheerste. Ondertussen sneuvelden een deur of een plint rond een deur, of reed hij een gat in een gyprocmuur… We hoorden het piepen van de banden op de geboende vloer en hielden ons hart vast. Maar na enige tijd lukte het allemaal wel. Tot op het laatste kwam hij met de rolstoel naar de kapel of de kerk om mee de eucharistie te vieren. Ook  ’s avonds probeerde hij zo lang als het kon erbij te zijn tijdens het samenzijn met de medebroeders. Met inzet van zijn medebroeders en zeker ook van jou, Annemie, lukte het ons pater Hugo tot op het laatst in het klooster te houden.

Pater Hugo hield van het leven. En ook als het lijden kwam kon hij van het leven blijven houden. Wellicht omdat doorheen de jaren Jezus het hart van pater Hugo heeft geopend voor de liefde van God onze barmhartige Vader. Zo heeft onze medebroeder de liefde van God leren kennen. Zo werd hij ook omgevormd tot een minzaam man, zoals vele ons dezer dagen hebben geschreven.

Toen kwamen de laatste hartproblemen en die laatste operatie. Pater Hugo was bang voor de afloop ervan. Maar zo zegde hij me: “ik leg het allemaal in Gods hand”. Zo is het ook goed. Die operatie is voor pater Hugo de operatie te veel geworden. Hij moest het leven loslaten om aan de hand van God zelf op te stappen naar het hemelse Jeruzalem, waar God hem nu de volheid van zijn glorie laat kennen.     

Pater Hugo, rust in vrede en vergeet niet om onze voorspreker te zijn bij de verrezen Heer. Amen.

o.a.m.d.g.     

Paul De Bois OCD     provinciaal

foto's: zie: 'media' en doorklikken naar galerij