Homilie uitvaart P.Raf Goemaere kloosterkerk Gent 21.08.2019

Gepost door Paul op 27 augustus 2019.

 

 

+

Bijna 94 jaar is onze Pater Raf geworden. Daarvan leefde hij 72 jaar in de Karmel. Het overgrote deel in de kloostergemeenschap van Gent.

Zo een lang en gevuld leven samenvatten in enkele lijnen is onmogelijk. Daarom enkele dingen slechts die hem typeren.

Pater Raf kwam uit voor zijn overtuigingen. Met vurigheid en met kracht verdedigde hij zijn aanvoelen over het leven, de samenleving, de Kerk. Een uitwisseling over theologie en spiritualiteit kon gemakkelijk een boeiend gebeuren worden.

In zijn brief aan de Romeinen hoorden we Paulus zeggen: “geloof ontstaat door de prediking en de prediking geschiedt in opdracht van Christus”. Die opdracht heeft onze pater Raf ter harte genomen. Hoevele retraites hij gepreekt heeft is niet te tellen, hier in ons centrum voor spiritualiteit of overal waar hij gevraagd werd. Steeds had hij daarbij maar één doel voor ogen: mensen helpen om Christus te ontmoeten. Vele jaren lang hoorde hij ook biecht in de Gentse kloosterkerk. Een pastorale inzet die zich afwisselde met uren van studie en nadenken in de eenzaamheid van zijn kloostercel. Ook in geanimeerde gesprekken met zijn medebroeders groeiden zijn inzichten.

In het klooster zelf droeg hij minutieus zorg voor de kloosterbibliotheek.

De jaren volgden elkaar op en we zagen pater Raf ouder worden. Aanvankelijk bleef hij zijn krachten behouden. Met de jaren echter werd hij brozer. De dingen werden steeds moeilijker. Beetje bij beetje werd de zorg die hij nodig had groter. Hij werd daarbij heel goed opgevangen en bijgestaan waardoor hij in Vurste, bij Christine,  kon genieten van een aangename oude dag. Als je pater Raf in die laatste zes jaar ging bezoeken merkte je hoe hij veel rustiger geworden was. Zijn lange leven en alles wat hij daarin heeft meegemaakt hadden hem veel leren relativeren. Eigenlijk was zijn leven helemaal naar de bron ervan gekeerd. Christus was zijn leven geworden. In die verbondenheid met Christus droeg hij zijn familie, zijn medebroeders en de vele bekenden mee. Dankbaarheid is heel langzaam de plaats van de strijdvaardigheid komen innemen. Met zijn heldere geest bleef hij boeken lezen… bleef hij zich vragen stellen over het geloof, over de hemel … “Hoe zou dat daar zijn”, kon je hem wel eens luidop horen vragen.

Pater Raf, nu is de sluier weg gevallen want heel rustig ben je ingeslapen. De verrezen Heer zelf is op je afgekomen. Hij is die laatste etappe van je leven mee gelopen. Soms was het allemaal wat moeilijk en kwam je toch nog eens in opstand. Maar die keren dat we met je samen die laatste keren eucharistie vierden herkenden wij en jij dat de Heer ook in dit alles aanwezig was. Net zoals toen dat eerste groepje rond Jezus, net zoals die twee ontredderde leerlingen van Emmaüs zegde jij en wij, bij het breken van het brood: “Het is de Heer”. Dat gaf kracht om voor je te blijven zorgen. Het gaf jou de kracht van de aanvaarding.

Diezelfde Heer heeft je nu binnen gevoerd in het eeuwig leven, dicht bij God. Geniet nu maar voort in de hemel…en, pater Raf, trek nu maar met de jouw eigen strijdvaardigheid aan de mouw van Onze Lieve Heer…spreek bij Hem ten beste voor de Vlaamse Karmel.

 

P.Paul De Bois OCD     provinciaal

o.a.m.d.g.