P.THEOFIEL MAES OCD 1925 - 2021
Gepost door op 12 december 2021.
+
Het is onmogelijk om in het bestek van een homilie recht te doen aan verkondiging van onze hoop op eeuwig leven én tegelijk recht te doen aan een mensenleven van 96 jaar, 78 daarvan als kloosterling en 70 als priester.
Dat is misschien ook niet nodig omdat pater Theofiel het zelf ook liever sober had. Dat heeft waarschijnlijk alles te maken met het vers uit de bijbel bovenaan de rouwbrief: “Voor mij toch is het leven Christus! En sterven winst.” Een tekst die hij zelf heeft gekozen.
Kijken we samen even naar het eerste zinnetje: “voor mij is het leven Christus”. Ik ben er zeker van dat het hele leven van onze P. Theofiel in dat zinnetje van de apostel Paulus zijn leidmotief heeft gevonden. Zowel voor zijn persoonlijk innerlijk leven als voor zijn apostolaat, zijn inzet voor de mensen.
Jullie, zijn familie, maar ook zijn vrienden en kennissen kennen hem als een vriendelijke en innemende pater. Een man ook met een heel grote interesse voor het wel en wee van iedereen. Dat was ook zo. P.Theofiel legde heel gemakkelijk sociale contacten, was begaan met de mensen die op zijn weg kwamen. Hij heeft zowat in elk klooster van de Vlaamse Karmel gewoond en overal maakte hij contact met mensen, bezocht en bemoedigde hen.
Hij begon als jonge pater als leraar in ons college te Eksaarde. Hier in Gent was hij de eerste verantwoordelijke van het bezinningscentrum.
Wanneer hij in ons klooster te Berchem kwam vroeg hij een fiets, toerde de hele parochie rond en was in een minimum van tijd een bekende figuur. Mensen waren steeds blij met zijn aandacht, zijn bezoekjes en zijn meeleven met hun wel en wee. Het gregoriaans koor blies hij nieuw leven in; met succes. Niet voor niets had hij een opleiding gregoriaanse zang gevolgd. Geregeld kreeg ik de vraag: “Waar zit P.Theofiel nu? En hoe gaat het nog met hem?” De mensen vergaten ‘de pater met zijn blozende kaken’ niet zo vlug.
Ook in ons toenmalige klooster te Ieper was hij mee begaan voor het Sint- Albertusapostolaat.
Heel lang hoorde hij biecht bij onze zusters karmelietessen en preekte hij bezinningsdagen voor de priesters van het bisdom Gent. Hij was heel wat jaren geestelijk assistent van de Seculiere Orde en redacteur van het tijdschriftje ‘Karmelleven’. Ook aan het tijdschrift ‘Geroepen’ werkte hij graag mee. Ik doe hier gewoon een greep uit zijn vele pastorale activiteiten. Maar wellicht waren het er nog veel meer.
Pater Theofiel was een heel actieve man. Maar in de stilte van zijn kloostercel en in de uren van gebed kreeg tegelijkertijd een diepe verbondenheid met Christus gestalte. Het woord van God, de bijbel, was een bron van inspiratie. Heel wat boeken heeft hij gelezen, de inhoud laten bezinken…het inspireerde hem voor zijn predicatie, retraites en bezinningsdagen. Het evangelievers “Wat je aan de minsten van de mijnen hebt gedaan, heb je aan Mij gedaan” stond in zijn hart gegrift.
Zijn familie liet hij nooit in de steek. Jullie spreken van “nonkel pater” … dat klopt ook, want al was hij pater karmeliet … hij was ook volop broer, schoonbroer, nonkel … ik zou zeggen: zijn familie lag in de bovenste schuif. De familiefeesten die hij organiseerde zijn bij ons legendarisch geworden. Niets was dan te veel en zijn wat strenge overtuigingen in verband met het leven binnen onze kloostermuren werd dan met veel zwier even tussen haakjes gezet.
Vele jaren was hij betrokken bij het bestuur van de Vlaamse Karmel als provinciaal raadslid. Ook bij heel veel provinciale kapittels was hij betrokken en we wisten… vroeg of laat tijdens zo’n week kon hij zich niet meer houden en moesten we luisteren naar een heftig pleidooi over de kloosterlijke observantie en de armoede.
Met zijn sterk temperament verdedigde hij zijn overtuiging met vuur en vlam. Het was wellicht niet zijn bedoeling, maar menig medebroeder heeft daar wel eens diep bij gezucht. Maar onze medebroeder kende zichzelf heel goed en toen een kapittel hem tot provinciaal verkoos weigerde hij, want zo zei hij het zou noch hem zelf noch de medebroeders vrede brengen. Je moet zo’n eerlijkheid maar opbrengen!
Ik vermoed dat hij het geleerd heeft vanuit precies zijn diepe verbondenheid met Christus. “God leeft, ik sta voor zijn Aanschijn” is een spreuk die ons in de Karmel dierbaar is.
De vele kwaliteiten die je aan P.Theofiel kan toeschrijven heb ik gezien. Maar ik heb ook de keren gezien wanneer hij zijn wenkbrouw optrok en je je best kon vasthouden voor wat ging komen.
Toch denk ik met waardering aan hem terug. P.Theofiel was karmeliet in hart en nieren, maar ook als priester gaf hij het beste van zichzelf. Zijn grenzeloze inzet, zijn aandacht voor mensen … het was allemaal diep geworteld in zijn overtuiging dat “leven Christus is”. En met die Christus is hij bij zijn doopsel voorgoed verbonden. Zijn geloften in de Karmel en zijn priester-zijn hebben dat heel concreet gemaakt.
Ik wil ook nog even stil staan bij de tweede zin van het vers van Paulus aan de christengemeenschap te Filipi: “En sterven winst”…
Ik weet niet wat jullie hierbij denken. Een normale mens wil toch leven! Wij zien sterven toch niet als winst. Integendeel het sterven van een geliefde mens zorgt voor onzekerheid, voor verdriet en onmacht. Toch laat onze P.Theofiel het heel eenvoudig bovenaan zijn rouwbrief zetten.
In alle bescheidenheid denk ik dat we het zo moeten verstaan: waar draaide alles om in het leven van nonkel pater, van onze medebroeder? Waarom die gedrevenheid, waarom al die pastorale inzet. Het antwoord is eenvoudig: omdat Jezus Christus de bron van alles was voor hem.
De apostel Paulus leerde P.Theofiel dat wanneer Christus echt je leven mag worden, dan is Christus het waard om voor Hem te leven of voor Hem te sterven.
P.Theofiel hield volop van het leven. Hij leefde graag; Altijd had hij wel iets om voor te gaan. Dat bleef zo tot in het WZC van de Broeders van Oostakker. Ook daar legde hij contacten en was hij reuze blij met de pater dominicaan waarmee hij theologische gesprekken kon voeren.
Zo ben ik meteen aan de laatste periode van zijn leven gekomen. 96 levensjaren kwamen niet alleen. Zijn krachten namen af…hij leerde het te aanvaarden. En toen ik hem vorige week vrijdag bezocht zegde hij me: ik ben hier toch nog gelukkig geweest. We zijn de Broeders van Oostakker dan ook heel dankbaar voor hun mee zorg dragen voor P.Theofiel. Ook Jacqueline die hem hier in het kloostereen een hele tijd geholpen heeft en nadien een trouwe bezoeker in het WZC was.
Pater Theofiel midden in de advent heb je stil de overgang gemaakt van leven naar eeuwig leven. De advent is de tijd waarin we uitkijken naar en ons voorbereiden op Kerstmis…op de geboorte van de Mensenzoon, van Jezus die midden onder ons komt.
Voor jou is de tijd van wachten en verwachten nu voorbij. Voor jou klonken nu de woorden van Jezus: “kom binnen goede en trouwe dienaar”. Jezus die ons zegt: “Ik ben de verrijzenis en het leven, al wie in Mij gelooft, die leeft, ook al is hij gestorven.”
In dit woord willen wij vandaag geloven. Voor ons is de dood niet enkel een noodlot waar we uiteindelijk mee te maken krijgen, maar vooral een deur waardoor we het leven van de Hemel binnen kunnen gaan. Daar zal onze levenslange tocht op aarde overgaan naar een hemelse tocht en zullen we ervaren waarvoor Jezus is gestorven en verrezen: om ons toegang te geven tot het leven in de liefde van God de Vader, de Zoon en heilige Geest.
P.Theofiel,
“Ons geloof is de verrijzenis. Onze hoop is het weerzien. De liefde is de gedachtenis”, zo zei de heilige Augustinus het ooit. En in dit uur van afscheid nemen van jou moge deze gedachte ons allen tot troost en bemoediging zijn.
o.a.m.d.g.
Pater Paul De Bois ocd – provinciaal Vlaamse Karmel
11.12.2021
Het is onmogelijk om in het bestek van een homilie recht te doen aan verkondiging van onze hoop op eeuwig leven én tegelijk recht te doen aan een mensenleven van 96 jaar, 78 daarvan als kloosterling en 70 als priester.
Dat is misschien ook niet nodig omdat pater Theofiel het zelf ook liever sober had. Dat heeft waarschijnlijk alles te maken met het vers uit de bijbel bovenaan de rouwbrief: “Voor mij toch is het leven Christus! En sterven winst.” Een tekst die hij zelf heeft gekozen.
Kijken we samen even naar het eerste zinnetje: “voor mij is het leven Christus”. Ik ben er zeker van dat het hele leven van onze P. Theofiel in dat zinnetje van de apostel Paulus zijn leidmotief heeft gevonden. Zowel voor zijn persoonlijk innerlijk leven als voor zijn apostolaat, zijn inzet voor de mensen.
Jullie, zijn familie, maar ook zijn vrienden en kennissen kennen hem als een vriendelijke en innemende pater. Een man ook met een heel grote interesse voor het wel en wee van iedereen. Dat was ook zo. P.Theofiel legde heel gemakkelijk sociale contacten, was begaan met de mensen die op zijn weg kwamen. Hij heeft zowat in elk klooster van de Vlaamse Karmel gewoond en overal maakte hij contact met mensen, bezocht en bemoedigde hen.
Hij begon als jonge pater als leraar in ons college te Eksaarde. Hier in Gent was hij de eerste verantwoordelijke van het bezinningscentrum.
Wanneer hij in ons klooster te Berchem kwam vroeg hij een fiets, toerde de hele parochie rond en was in een minimum van tijd een bekende figuur. Mensen waren steeds blij met zijn aandacht, zijn bezoekjes en zijn meeleven met hun wel en wee. Het gregoriaans koor blies hij nieuw leven in; met succes. Niet voor niets had hij een opleiding gregoriaanse zang gevolgd. Geregeld kreeg ik de vraag: “Waar zit P.Theofiel nu? En hoe gaat het nog met hem?” De mensen vergaten ‘de pater met zijn blozende kaken’ niet zo vlug.
Ook in ons toenmalige klooster te Ieper was hij mee begaan voor het Sint- Albertusapostolaat.
Heel lang hoorde hij biecht bij onze zusters karmelietessen en preekte hij bezinningsdagen voor de priesters van het bisdom Gent. Hij was heel wat jaren geestelijk assistent van de Seculiere Orde en redacteur van het tijdschriftje ‘Karmelleven’. Ook aan het tijdschrift ‘Geroepen’ werkte hij graag mee. Ik doe hier gewoon een greep uit zijn vele pastorale activiteiten. Maar wellicht waren het er nog veel meer.
Pater Theofiel was een heel actieve man. Maar in de stilte van zijn kloostercel en in de uren van gebed kreeg tegelijkertijd een diepe verbondenheid met Christus gestalte. Het woord van God, de bijbel, was een bron van inspiratie. Heel wat boeken heeft hij gelezen, de inhoud laten bezinken…het inspireerde hem voor zijn predicatie, retraites en bezinningsdagen. Het evangelievers “Wat je aan de minsten van de mijnen hebt gedaan, heb je aan Mij gedaan” stond in zijn hart gegrift.
Zijn familie liet hij nooit in de steek. Jullie spreken van “nonkel pater” … dat klopt ook, want al was hij pater karmeliet … hij was ook volop broer, schoonbroer, nonkel … ik zou zeggen: zijn familie lag in de bovenste schuif. De familiefeesten die hij organiseerde zijn bij ons legendarisch geworden. Niets was dan te veel en zijn wat strenge overtuigingen in verband met het leven binnen onze kloostermuren werd dan met veel zwier even tussen haakjes gezet.
Vele jaren was hij betrokken bij het bestuur van de Vlaamse Karmel als provinciaal raadslid. Ook bij heel veel provinciale kapittels was hij betrokken en we wisten… vroeg of laat tijdens zo’n week kon hij zich niet meer houden en moesten we luisteren naar een heftig pleidooi over de kloosterlijke observantie en de armoede.
Met zijn sterk temperament verdedigde hij zijn overtuiging met vuur en vlam. Het was wellicht niet zijn bedoeling, maar menig medebroeder heeft daar wel eens diep bij gezucht. Maar onze medebroeder kende zichzelf heel goed en toen een kapittel hem tot provinciaal verkoos weigerde hij, want zo zei hij het zou noch hem zelf noch de medebroeders vrede brengen. Je moet zo’n eerlijkheid maar opbrengen!
Ik vermoed dat hij het geleerd heeft vanuit precies zijn diepe verbondenheid met Christus. “God leeft, ik sta voor zijn Aanschijn” is een spreuk die ons in de Karmel dierbaar is.
De vele kwaliteiten die je aan P.Theofiel kan toeschrijven heb ik gezien. Maar ik heb ook de keren gezien wanneer hij zijn wenkbrouw optrok en je je best kon vasthouden voor wat ging komen.
Toch denk ik met waardering aan hem terug. P.Theofiel was karmeliet in hart en nieren, maar ook als priester gaf hij het beste van zichzelf. Zijn grenzeloze inzet, zijn aandacht voor mensen … het was allemaal diep geworteld in zijn overtuiging dat “leven Christus is”. En met die Christus is hij bij zijn doopsel voorgoed verbonden. Zijn geloften in de Karmel en zijn priester-zijn hebben dat heel concreet gemaakt.
Ik wil ook nog even stil staan bij de tweede zin van het vers van Paulus aan de christengemeenschap te Filipi: “En sterven winst”…
Ik weet niet wat jullie hierbij denken. Een normale mens wil toch leven! Wij zien sterven toch niet als winst. Integendeel het sterven van een geliefde mens zorgt voor onzekerheid, voor verdriet en onmacht. Toch laat onze P.Theofiel het heel eenvoudig bovenaan zijn rouwbrief zetten.
In alle bescheidenheid denk ik dat we het zo moeten verstaan: waar draaide alles om in het leven van nonkel pater, van onze medebroeder? Waarom die gedrevenheid, waarom al die pastorale inzet. Het antwoord is eenvoudig: omdat Jezus Christus de bron van alles was voor hem.
De apostel Paulus leerde P.Theofiel dat wanneer Christus echt je leven mag worden, dan is Christus het waard om voor Hem te leven of voor Hem te sterven.
P.Theofiel hield volop van het leven. Hij leefde graag; Altijd had hij wel iets om voor te gaan. Dat bleef zo tot in het WZC van de Broeders van Oostakker. Ook daar legde hij contacten en was hij reuze blij met de pater dominicaan waarmee hij theologische gesprekken kon voeren.
Zo ben ik meteen aan de laatste periode van zijn leven gekomen. 96 levensjaren kwamen niet alleen. Zijn krachten namen af…hij leerde het te aanvaarden. En toen ik hem vorige week vrijdag bezocht zegde hij me: ik ben hier toch nog gelukkig geweest. We zijn de Broeders van Oostakker dan ook heel dankbaar voor hun mee zorg dragen voor P.Theofiel. Ook Jacqueline die hem hier in het kloostereen een hele tijd geholpen heeft en nadien een trouwe bezoeker in het WZC was.
Pater Theofiel midden in de advent heb je stil de overgang gemaakt van leven naar eeuwig leven. De advent is de tijd waarin we uitkijken naar en ons voorbereiden op Kerstmis…op de geboorte van de Mensenzoon, van Jezus die midden onder ons komt.
Voor jou is de tijd van wachten en verwachten nu voorbij. Voor jou klonken nu de woorden van Jezus: “kom binnen goede en trouwe dienaar”. Jezus die ons zegt: “Ik ben de verrijzenis en het leven, al wie in Mij gelooft, die leeft, ook al is hij gestorven.”
In dit woord willen wij vandaag geloven. Voor ons is de dood niet enkel een noodlot waar we uiteindelijk mee te maken krijgen, maar vooral een deur waardoor we het leven van de Hemel binnen kunnen gaan. Daar zal onze levenslange tocht op aarde overgaan naar een hemelse tocht en zullen we ervaren waarvoor Jezus is gestorven en verrezen: om ons toegang te geven tot het leven in de liefde van God de Vader, de Zoon en heilige Geest.
P.Theofiel,
“Ons geloof is de verrijzenis. Onze hoop is het weerzien. De liefde is de gedachtenis”, zo zei de heilige Augustinus het ooit. En in dit uur van afscheid nemen van jou moge deze gedachte ons allen tot troost en bemoediging zijn.
o.a.m.d.g.
Pater Paul De Bois ocd – provinciaal Vlaamse Karmel
11.12.2021
