Homilie Pater Paul De Bois 7 april 2024 : 2de Paaszondag, Beloken Pasen

Het eerste wat me opvalt in dit paasevangelie is dat leerlingen samen met Maria zich hebben opgesloten. Het Evangelie vermeld het uitdrukkelijk: ze hebben alles goed afgesloten uit schrik.

Maar Thomas heeft blijkbaar niet zo’n grote schrik, hij is niet bij de groep.

Vlak na Pasen horen we in het Evangelie al van de strijd die leeft in een mens. Wij geloven wel in de opstanding, in de verrijzenis van de Heer Jezus, het is en blijft een wat weerbarstig verhaal.

In het Evangelie vandaag gaat het over Thomas. De gebeurtenissen van de voorbije dagen zijn als een schok door hem heengegaan. Het bracht Thomas wat uit zijn evenwicht.

Jezus sterft aan het kruis, maar de wereld draait gewoon door. Alleen voor een klein groepje was alles anders geworden. Al hun verwachtingen vervlogen. Er was de confrontatie met de religieuze overheden. De leerlingen die in slaap vielen terwijl Jezus doodsangst uitstond. Petrus die Jezus verloochent. Ontredderd zijn ze dus veilig bij elkaar gekropen en wachten af wat er gaat gebeuren.

En dan komt Jezus in hun midden en zijn woord is eenvoudig: “Vrede zij u”. Het moet de apostelen helpen om tot rust te komen.

Trouwens iets van hun enthousiasme is er door terug gekeerd. Wanneer Thomas er opnieuw bij is vertellen ze hem dat ze de Heer hebben gezien.

Maar Thomas gelooft hen niet. Thomas is voor mij een sympathiek figuur. Hij lijkt zoveel op ons. Ook wij hebben het vaak moeilijk met ons geloof.

Mensen worden geconfronteerd met de moeilijkheden van het leven, maken van alles mee en niet alleen maar mooie dingen. Ze zijn teleurgesteld ook in de Kerk. Er is pijn en verdriet. Ze haken af.

Dat is het grote verschil met de apostel Thomas. Hij zag zijn wereld instorten, maar hij bleef samen met de andere apostelen en met Maria. Ze baden samen, ze hielden vast aan elkaar. Thomas bleef zoeken. Hij heeft geleden aan wat gebeurd was. Van Jezus’ lijden en sterven was hij kapot. We moeten dat niet te vlug tussen haakjes zetten.

Geloven is toch de zoektocht tussen teleurstelling en hoop, tussen Goede Vrijdag en Pasen. Geen gemakkelijke weg; en Thomas verlangt bewijzen, vooraleer hij kan geloven in Jezus’ verrijzenis.

Jezus aanvaardt de test waar Thomas zoveel belang aan hecht : kunnen aanraken om zeker te zijn dat het niet om een schim gaat, maar om een echt en levend lichaam.

Het tweede deel is echter een goedgeplaatste waarschuwing : Thomas moet een echte “gelovige” worden in de werkelijkheid van Christus’ verrijzenis. We kennen de reactie van Thomas. Hij antwoordt met een christelijke geloofsbelijdenis : “Mijn Heer en mijn God”.

“Mijn Heer en mijn God”. We zijn zo vertrouwd met die uitspraak van Thomas dat we er bij vergeten dat die uitspraak, dat dit eenvoudige zinnetje de kern is van het Johannesevangelie.

Tot dan toe had niemand in het Johannesevangelie deze titel aan Jezus Christus gegeven. In een spontane en gedreven manier drukt Thomas zijn geloof uit in de goddelijkheid van Christus.

Bovendien wanneer Jezus aan de groep verschijnt, blaast Hij over zijn leerlingen en zegt : “Ontvang de Heilige Geest”. Gesterkt met die Geest zendt Hij hen om zijn boodschap van liefde en vergeving te verkondigen onder de mensen. Maar zover zijn ze nog niet.

Thomas, de ene leerling die niet bang was, denkt na over wat zijn collega’s hem vertellen. Hij stelt zich de vraag naar de betekenis van de bewering van de leerlingen dat ze de verrezen Heer hebben gezien…en tegelijk hun bang opgesloten zitten.

Jezus nodigt Thomas uit om te geloven zonder te zien, maar ook om de kleine kanten die de Kerk heeft te overstijgen en de boodschap van Jezus’ verrijzenis aan de mensen te gaan vertellen.

Jezus roept Thomas – en de andere leerlingen – op om zich niet veilig terug te trekken uit het maatschappelijke leven. Hij roept op naar buiten te gaan.

Straks met Pinksteren zullen we zien hoe dat gebeurt. Wellicht hebben de leerlingen tijd nodig om de Heilige Geest in hen zijn werk te laten doen.

Goede vrienden, dat die Geest van God ook in ons, op weg naar Pinksteren, zijn werk mag doen…