Homilie Pater Paul De Bois 19 mei 2024 : Hoogfeest van Pinksteren

+
Pinksteren, zo zei Felix Timmermans … dat is het feest van “God den heiligen Geest”. Dat horen we vandaag overvloedig in de gebeden en de teksten van de liturgie. We vieren dat de heilige Geest – de aanwezigheid van God – over de leerlingen werd uitgestort. We vieren vandaag dat waar de apostelen heel die tijd, samen met Maria, in het cenakel hebben naar uitgekeken wordt vervuld: de heilige Geest komt over hen.

Maar wat met ons vandaag? Wat betekent het voor ons?

Pinksteren betekent ‘het feest van vijftig dagen’. We zijn sinds Pasen namelijk precies zo lang onderweg. Jezus is opgestaan uit de dood, en soms verschijnt de verrezen Heer aan hen, soms zien ze hem weer even niet. In die vijftig dagen moeten de vrienden en vriendinnen van Jezus proberen af te kicken van de geweldige jaren die ze samen hebben beleefd. Zij hebben iets mogen meemaken wat niemand anders heeft meegemaakt: letterlijk hebben ze Jezus vanop de eerste rij bezig gezien, naar Hem geluisterd. Maar nu is het tijd voor iets anders.

Jezus verwacht van ons geen ‘bewondering’ maar navolging.

Jezus was voor de leerlingen een inspirator. Dat wil Hij ook voor ons zijn. Maar daarbij moet het niet blijven. Met de zending van de Geest – bij de zalving en het getekend worden met het zegel van de heilige Geest bij ons vormsel - wil de verrezen Heer ons helpen om het beste in onszelf naar boven te halen. Jezus is vanaf het allereerste begin op deze manier te werk gegaan. Hij stuurde zijn leerlingen al tijdens Zijn leven door het hele land om mensen te zegenen, helpen en genezen. Hij zei niet: “Kijk mij eens!” maar hij zei: “Volg Mij maar!” en had met iedereen die Hij tegenkwam, bijzondere plannen.

Doen wat Jezus deed.

Het woord inspireren betekent letterlijk zoiets als inblazen. Je geeft een beetje van je eigen levensadem aan een ander. Als iemand jou inspireert, wil diegene niet dat je naar haar of hem blijft kijken, maar diegene wil dat jij óók gaat meewerken, dat je gaat meedoen. 

Zo wilde Jezus het altijd al zien. Als Hij over Gods liefde sprak, moesten mensen dat niet zomaar aanhoren – ze moesten erover doorpraten. Als Hij mensen genas, hoopte Hij dat Zijn leerlingen ook mensen zouden genezen. Als Hij levens veranderde, hoop kwam brengen en waarschuwde hoe zonde het was als je een verkeerd levenspad insloeg, wilde Hij dat Zijn leerlingen Hem daarin zouden navolgen. Pas zo kan er een wereldwijde beweging ontstaan in plaats van een indrukwekkende kortstondige one man show. Pinksteren is precies het feest van de inspiratie: Jezus blaast Zijn adem in ons, zodat we in Zijn geest kunnen doorleven.

Op weg gaan.

Waarom is dit allemaal zo mooi en hoopvol? Jezus is het hoofd van de kerk, en wij mensen zijn misschien wel Zijn handen en voeten. Nu Jezus in de hemel is, waait Zijn inspiratie nog gewoon rond. Daarom besluiten zijn leerlingen en volgelingen om door te gaan met Zijn werk. En wat blijkt? Nu kan het werk van Jezus een veel groter bereik krijgen, omdat het, de eeuwen door, wordt gedaan door duizenden dappere mensen die zich gelovig hebben laten inspireren.

Dat werk is nog niet voorbij; er valt nog veel te genezen en te helen en te hopen en te spreken. Ik geloof dat Jezus’ geest nog altijd door de wolken ruist en het dit Pinksterfeest ook in ons kan laten stormen. Het kan ons heilzaam omver blazen of de wind in de rug geven.

Jezus legt de opdracht in onze handen. En wees er maar zeker van: hoe dan ook zal het Jezus’ geest moeten zijn die ons boven onze klein menselijkheid zal moeten uittillen, naar elkaar toe.

Het is Jezus’ levensadem die ons moet bezielen, die ons moet aanraken om te doen wat Hij zelf heeft gedaan: vergeven wat fout liep, troosten wie gekwetst is …

Dat is niet altijd vanzelfsprekend. Maar deze Pinksterdag is een gelegenheid om je weer eens af te vragen: zal ik het nu echt aandurven om gewoon eens te proberen te doen wat Jezus me voordeed?