Homilie P. Miguel Márquez Calle - Generale overste, 24 juli 2024, Gent

- Vier dagen geleden kwam ik uit een andere wereld. Ik kwam uit Afrika, van een plek waar geen haast of versnelling is, waar H. Missen twee of vijf uur duren, waar huizen drie meter hoog zijn en overal honderden kinderen zijn.

De oproep

Vandaag ontvangen we in de liturgie een kostbare tekst, de roeping van de profeet Jeremia, die zoveel te maken heeft met de roeping van ieder van ons. Ik ben blij dat juist deze tekst ons vandaag roept tot de H. Eucharistie, als een uitnodiging om samen de eerste liefde te vernieuwen, de frisheid van de morgen, zoals de heilige Johannes van het Kruis placht te zeggen, de liefde van het eerste uur, de frisheid van een pasgeboren God in de harten van hen, die hem geboren willen laten worden en die een gedurfd vertrouwen hebben.

Jeremia voelt en merkt dat God al vanaf de schoot van zijn moeder met genegenheid naar hem omkeek. En Hij zorgde voor hem. Dit is de fundamentele ervaring van mystici en van onze heiligen. Het is ook mijn ervaring. Het is de wortel en de schat van de Karmel, de ontdekking van Gods onvoorwaardelijke en eeuwige liefde. Totdat we ontdekken dat we geboren zijn, zijn we niet écht geboren. Jeremia voelde zich klein en bang; hij voelde zich kwetsbaar en begreep dat de missie hem te boven ging, dat het onmogelijk was. Maar God raakt zijn lippen en zijn hart, en maakt van hem een boodschapper, geen hoofdrolspeler, maar een kanaal voor wat God wil geven en communiceren.

Vandaag hernieuwt de Karmel, over de hele wereld en in het bijzonder hier in Vlaanderen, dit woord van de Heer aan Jeremia. Zeg niet, ik ben maar een jongen, ik ben zwak, ik ben klein; leg geen grenzen waar ik ze niet leg, laat mij het doen en wees nederig, en een kanaal van mijn Genade, en ik zal wonderen doen.

Wees met je armoede, je angsten en je kwetsbaarheid een nederig instrument.

Thuis

Psalm 70 is een ware lofzang op thuis, op de familie-haard, op hulp, op rots, op hoop en op ware wedergeboorte op deze gewonde aarde.

Het grote avontuur is te ontdekken waar mijn thuis is. Waar is mijn thuis? Alle spiritualiteit en de heiligen van de Karmel zijn een avontuur naar deze innerlijke ontdekking. Ieder van ons is uniek en heeft een roeping in zich. Dit kan alleen ontdekt worden door onze ervaring van God en onze broeders. Het wordt niet ontdekt, wanneer ik mijn testament maak,  of mijn religieuze leven tot zelfvervulling maak. "De Maagd Maria realiseerde zichzelf niet, ze liet zich realiseren", vertelde pater Saverio ons.

Ik zou u willen vragen wat uw thuis is, uw verlangen als karmelieten, uw streven en uw doel? Wat is er geworden van alle dromen die jullie in het begin hadden? Hoe zorgen jullie nu voor de frisheid van de gave en worden jullie geen fossielen of levenloze broeders, vervelend en zonder enthousiasme. Het heeft niets met leeftijd te maken. De broeders die mij overtuigden om karmeliet te worden, hadden een gemiddelde leeftijd van 85 jaar. En ik was overtuigd door hun vreugde en eenvoud. De vitaliteit in hun ogen.

Wat is jullie huidige strategie als karmelieten? Verliefd worden op God en Jezus, vereenvoudigen en terugkeren naar onze oorspronkelijke intuïtie, onze zakken leegmaken van versnippering en ambitie. Waarom ben je broeder geworden, wat zocht je? Hoe word je weer verliefd, hoe bevrijd je je van jezelf om vrede en vreugde te vinden in het verlangen naar God?

Ik vraag je om deze frisse gave.

Het zaad

We praten veel over crisis, nacht en dood. Maar de geschiedenis wordt altijd opnieuw geboren in de ergste momenten van crisis, wanneer iemand vertrouwen heeft in het onmogelijke en op God vertrouwt. De engel zei vier woorden tegen Maria: "Verheug je, wees niet bang, de Heilige Geest zal over je komen, en bij God is niets onmogelijk". Dit is het zaad dat God plantte in het hart van Maria en in het hart van ieder van ons. Vandaag vraag ik jullie als vader en broeder om dit zaad, dit scapulier van Maria, te vernieuwen.

Ontdek de zaden van het leven in de onzekerheid en armoede van deze tijd en deze woestijn. Dit zijn tijden van hoop.

"We zijn nog nooit zo dicht bij God geweest omdat we nog nooit zo kwetsbaar zijn geweest," zei pater Arrupe.

- Pater Santiago is 92 jaar oud. Een paar jaar geleden vertelde ik hem dat ik hem in een ander klooster wilde plaatsen. Hij was toen 87 en had net een hartoperatie ondergaan. Voordat ik wist waarheen, zei hij tegen me: "Stuur me waar je maar wilt; waar je me ook naartoe stuurt, ik zal gelukkig zijn!

Ik vraag om waar geluk en vreugde voor ieder van jullie, mijn broeders. Laten we sàmen wandelen.