Homilie Pater Paul De Bois 5 oktober 2024 : Thérèse van Lisieux

Er zijn heel wat boeken geschreven over “de kleine weg” van Thérèse. Haar manier om heilig te worden. We leven vandaag in een wel heel andere wereld dan die van Thérèse. Een wereld met een overdaad aan mogelijkheden, maar ook met extreme armoede en oorlog … 

Vandaag vieren we Thérèse van Lisieux. “Treezeke of klein Treesje” zoals de volksmond haar benoemt. Eigenlijk is Thérèse voor een deel slachtoffer geworden van een sentimentele devotie en er is ook haar eigen schrijfstijl… schatplichtig aan de taal van haar tijd.  Daar moet je doorheen kijken om haar realisme te ontdekken. Realisme dat oprijst uit de sentimentaliteit die haar lange tijd heeft omgeven. 

Thérèse is een jonge vrouw, kwetsbaar maar ook moedig in haar omgaan met de realiteit van het leven. En dan ontdek je een mens die niet zo anders is als wij. 

Haar vandaag gedenken kan niet zonder na te gaan op welke weg ze ons wil meenemen. 

In 1997 is Thérèse kerkleraar geworden vanwege haar “kleine weg” die zovelen al geholpen heeft en nog zal helpen. 

Thérèse heeft die weg gevonden in een tijd waarin vele mensen bang waren voor God en Hem dus krampachtig tevreden wilden stellen. 

Vandaag is de situatie een beetje anders: Velen laten vandaag hun geloof voor wat het is en doen er niets mee. Het geloof is voor hen niet relevant geworden. Sommigen gaan nog verder en laten zich uitschrijven uit het doopregister. Argumentaties zijn dan vlug gevonden. 

Maar in beide situaties spelen ook de regeltjes: wat moet en wat niet mag. Je kan er strikt proberen aan te beantwoorden of het zegt je allemaal niets …

De jonge karmelietes in Lisieux, die onopvallend leefde in haar gemeenschap, heeft niet gekozen tussen die twee … ze heeft haar roeping gevonden: liefde zijn. De Kerk erkent dat ze een voor iedereen begaanbare weg gevonden heeft om naar God te gaan.

Vrienden, in alle bescheidenheid heeft Thérèse van Lisieux doorheen alles wat haar in het leven allemaal is overkomen ontdekt dat ze niet zelf in staat is haar plaats in de Kerk te bepalen. Het is Christus zelf die ons onze plaats doet vinden. Hij zendt ons net zoals toen die twaalf eerste leerlingen gezonden werden door Jezus. 

Door liefde te zijn werd Thérèse een vrije mens, helemaal open voor Gods aanwezigheid. Ze blijft er ook in haar geloofsstrijd aan vast houden. Niets is voor Thérèse belangrijker dan de liefde. 

God geeft aan ieder van ons een unieke roeping. Thérèse wou eigenlijk alles tegelijk zijn in de Kerk. Dat lukt natuurlijk niet. Geen mens kan in het leven alles doen, alles meemaken, elk verlangen bevredigen. We kunnen wel, aangemoedigd door het voorbeeld van Thérèse, de liefde leven. 

God is liefde en wij mensen zijn “beeld en gelijkenis van God”. Er zijn voorstellingen van Thérèse met de beeltenis van Jezus gelaat. Je kan dat afdoen met: vroom. Maar wellicht heeft het een diepere betekenis: Thérèse heeft in haar vele uren stil gebed intens naar Jezus gekeken. Zelf leerde ze de mensen rondom haar Christus te zien. Een verhaal van liefde. Thérèse ontdekte  hoe mensen er in de ogen van God uit zien, ze leerde alles te zien vanuit Gods perspectief … Thérèse is omgevormd in Gods liefde. 

Zien zoals God ziet is zien met de blik van je geloof. Liefde is geen vlucht uit de wereld, van de werkelijkheid. Ook Thérèse heeft dat niet gedaan. 
 
We moeten onze rol in de samenleving  en binnen de Kerk opnemen. Wat die roeping dan ook is, beleef ze met de grootst mogelijke liefde, geeft Thérèse je als raadgeving mee. Ze daagt je uit om samen met haar in het hart van de Kerk, van de wereld, liefde te zijn. 

Dat doen we niet compleet uit eigen kracht of door eigen prestaties, weet Thérèse. Vertrouw dan maar op God, werp je in de armen van Jezus en Hij brengt je wel bij God. 

Vrienden laten we met Thérèse geregeld naar Jezus kijken. Laat ons met Thérèse proberen dicht bij Jezus te blijven zodat de genade van zijn liefde ons sterk maakt om vreugdevolle christenen, volgelingen van Jezus, te zijn.