Elisabeth van de Drie-eenheid

Vrij vroeg ervaart de kleine Elisabeth Catez, geboren op 18 juli 1880 te Dijon, dat ze innerlijk geraakt wordt door Jezus wanneer ze bidt. Ze voelt hoe Jezus haar uitnodigt om alles te verlaten voor een leven van gebed. Het zal haar roeping worden.

Elisabeth, een aantrekkelijke jonge vrouw, krijgt huwelijksaanzoeken, maar gooit zich in het avontuur van het leven in een slotklooster. Het wordt de Karmel te Dijon in Frankrijk. Lang zal dat avontuur niet duren. Op zesentwintig-jarige leeftijd ontdekt ze aan de ongeneeslijke ziekte van Addison te lijden. Ze sterft op 9 november 1906. 

In haar geschriften verheugt Elisabeth zich over de grootsheid en de schoonheid van haar roeping als karmelietes. Een vreugde die ze met iedereen wil delen. Het leven in de Karmel is voor haar niets anders dan “de hemel op aarde”.

Altijd zoekt ze naar Gods aanwezigheid. Aan een vriendin omschrijft ze dit heel krachtig: “Wonen in Hem, dat is het leven van de Karmel”. Op haar kamer, tijdens het werk en tijdens de vele moeilijke momenten van haar ziek zijn, vindt Elisabeth haar kracht in de stilte. Ze beseft dat doorheen het zusterlijk samenleven ze Christus in en door haar  laat leven en liefhebben. Zo kan Christus groeien in haar hart. Zijzelf moet verdwijnen om alleen nog “lof van zijn heerlijkheid” te zijn. 

Haar geluk wil ze delen met haar vrienden. In haar brieven wijst ze voortdurend op de goddelijke inwoning in elk van ons. Meer dan eens schrijft ze dat God geen afstandelijke en verre God is, maar dat je Hem kan vinden in de diepte van je hart. Elisabeth nodigt iedereen uit om samen met haar te leven vanuit die intimiteit met God. 

Wie de geschriften van Elisabeth grondig leest, ontdekt dat ze weet dat het niet altijd zo eenvoudig is om te leven in het bewustzijn van Gods aanwezigheid. Daarom leeft ze ook zo intens mee met vreugde en verdriet van wie haar ter harte gaan. 

In 1984 verklaarde paus Johannes-Paulus II haar zalig. De geschriften van Elisabeth werden uitgegeven bij Carmelitana.